ერთი საათის ამბავი – კეიტ შოპენი
იმის ცოდნით, რომ ქალბატონ მალარდს გულის პრობლემა აწუხებდა, დიდი სიფრთხილით ეცადნენ მისთვის რაც შეიძლება ნაზად ეცნობებინათ მისი ქმრის გარდაცვალების ამბავი.
მისმა დამ ჯოზეფინმა უთხრა ეს, წყვეტილი წინადადებებით; შენიღბული მინიშნებებით, რომლებიც ნახევრად მალავდნენ სიმართლეს. მისი ქმრის მეგობარი რიჩარდსიც იქ იყო, მის გვერდით. სწორედ ის იმყოფებოდა გაზეთის რედაქციაში, როცა რკინიგზის კატასტროფის შესახებ ინფორმაცია მიიღეს, სადაც ბრენტლი მალარდის სახელი “დაღუპულთა” სიის სათავეში იყო. მან მხოლოდ იმდენი დრო დახარჯა, რომ მეორე ტელეგრამით დარწმუნებულიყო ამბის სიმართლეში და აჩქარებულიყო, რათა დაესწრო ნებისმიერ ნაკლებად ფრთხილ, ნაკლებად ნაზ მეგობარს ამ სევდიანი უწყების მიტანაში.
მას არ მოუსმენია ეს ამბავი ისე, როგორც ბევრ ქალს მოუსმენია იგივე, პარალიზებული უუნარობით მიეღო მისი მნიშვნელობა. მან მაშინვე იტირა, უეცარი, ველური თავდავიწყებით, თავისი დის მკლავებში. როცა მწუხარების ქარიშხალმა გადაიარა, მარტო წავიდა თავის ოთახში. არავის უნდოდა მისი გაყოლა.
იქ იდგა, ღია ფანჯრის პირდაპირ, მოხერხებული, ფართო სავარძელი. ამაში ჩაეშვა იგი, დათრგუნვილი ფიზიკური გამოფიტვით, რომელიც მის სხეულს დაუფლებოდა და, როგორც ჩანდა, მის სულშიც აღწევდა.
მას შეეძლო დაენახა ღია მოედანზე, მისი სახლის წინ, ხეების წვერები, რომლებიც ახალი საგაზაფხულო სიცოცხლით ცახცახებდნენ. წვიმის ტკბილი სუნთქვა იდგა ჰაერში. ქუჩაში ქვემოთ მოვაჭრე ყვიროდა თავის საქონელზე. შორეული სიმღერის ხმები, რომელსაც ვიღაც მღეროდა, მის ყურამდე სუსტად აღწევდა, და უთვალავი ბეღურა ჭიკჭიკებდა სახურავის ქვეშ.
ცის ლურჯი ნაკუწები ჩანდა აქა-იქ ღრუბლებს შორის, რომლებიც შეხვედროდნენ და ერთმანეთზე დალაგებულიყვნენ დასავლეთით, მისი ფანჯრის პირდაპირ.
ის იჯდა თავგადაგდებული სავარძლის ბალიშზე, სრულიად უძრავად, გარდა იმ მომენტებისა, როცა ქვითინი ამოუვარდებოდა ყელიდან და შეარხევდა მას, როგორც ბავშვს, რომელიც ტირილით დაძინებულა და კვლავ ქვითინებს თავის სიზმრებში.
ის ახალგაზრდა იყო, ლამაზი, მშვიდი სახით, რომლის ნაკვთებიც მეტყველებდნენ თვითშეკავებაზე და გარკვეულ სიძლიერეზეც კი. მაგრამ ახლა მის თვალებში ბლანტი მზერა იყო, რომელიც მიმართული იყო სადღაც შორს, ცის ლურჯი ნაკუწებიდან ერთ-ერთზე. ეს არ იყო ჩაფიქრების მზერა, არამედ უფრო მიუთითებდა გონიერი აზროვნების შეჩერებაზე.
რაღაც მოდიოდა მასთან და ის ელოდებოდა ამას, შიშით. რა იყო ეს? მან არ იცოდა; ეს იყო მეტისმეტად დახვეწილი და მიმალული დასასახელებლად. მაგრამ მან იგრძნო ეს, როგორ მოცოცავდა ციდან, როგორ უახლოვდებოდა მას ხმების, სუნების, ფერების მეშვეობით, რომლებიც ჰაერს ავსებდნენ.
ახლა მისი მკერდი მღელვარედ ადიოდა და ჩადიოდა. ის იწყებდა ამ რაღაცის ცნობას, რაც უახლოვდებოდა მის დასაუფლებლად, და ცდილობდა უკან დაეხია ეს თავისი ნებით – ისევე უძლურად, როგორც მისი ორი თეთრი წვრილი ხელი იქნებოდა.
როცა მან თავი მიანება, პატარა ჩურჩულით წარმოთქმული სიტყვა გაექცა მის ოდნავ გახსნილ ტუჩებს. ის იმეორებდა ამას სულ თავისთვის: “თავისუფალი, თავისუფალი, თავისუფალი!” ცარიელი მზერა და შიშის გამომეტყველება, რომელიც მას მოჰყვა, გაქრა მისი თვალებიდან. ისინი დარჩნენ მახვილი და ნათელი. მისი მაჯისცემა აჩქარდა და მორბენალმა სისხლმა გაათბო და მოადუნა მისი სხეულის ყოველი გოჯი.
მან არ შეჩერდა იმის საკითხავად, იყო თუ არა ეს უზარმაზარი სიხარული, რომელიც მას დაეუფლა, მონსტრული. ნათელმა და ამაღლებულმა აღქმამ საშუალება მისცა უგულებელეყო ეს აზრი როგორც უმნიშვნელო.
მან იცოდა, რომ კვლავ იტირებდა, როცა დაინახავდა კეთილ, ნაზ ხელებს სიკვდილში დაკეცილს; სახეს, რომელსაც არასოდეს შეუხედავს მისთვის სიყვარულის გარდა სხვა რამით, გაშეშებულს და ნაცრისფერს და მკვდარს. მაგრამ მან დაინახა ამ მწარე მომენტის მიღმა მომავალი წლების გრძელი მსვლელობა, რომელიც მხოლოდ მას ეკუთვნოდა. და მან გახსნა და გაშალა მკლავები მათ მისასალმებლად.
არავინ იქნებოდა, ვისთვისაც უნდა ეცხოვრა ამ მომავალ წლებში; ის იცხოვრებდა საკუთარი თავისთვის. აღარ იქნებოდა ძლიერი ნება, რომელიც მისას მოხრიდა იმ ბრმა ჟინით, რომლითაც მამაკაცები და ქალები ფიქრობენ, რომ უფლება აქვთ თავს მოახვიონ საკუთარი ნება თანამოძმეს. კეთილი განზრახვა თუ სასტიკი განზრახვა ამ ქმედებას არანაკლებ დანაშაულად აჩენდა, როცა მან შეხედა ამას ამ ხანმოკლე განათების მომენტში.
და მაინც მას უყვარდა იგი – ზოგჯერ. ხშირად არ უყვარდა. რა მნიშვნელობა ჰქონდა! რას შეეძლო სიყვარულს, ამ ამოუხსნელ საიდუმლოს, ეწონა ამ თვითგამოხატვის მფლობელობის წინაშე, რომელიც მან უეცრად აღიარა როგორც თავისი არსების უძლიერესი იმპულსი!
“თავისუფალი! სხეული და სული თავისუფალი!” – ის განაგრძობდა ჩურჩულს.
ჯოზეფინი მუხლებზე იდგა დახურული კარის წინ, ტუჩებით საკეტის ხვრელთან, ემუდარებოდა შეშვებას. “ლუიზა, გააღე კარი! გემუდარები; გააღე კარი – შენ თავს ავად გაიხდი. რას აკეთებ, ლუიზა? ღვთის გულისთვის გააღე კარი.”
“წადი. მე თავს ავად არ ვიხდი.” არა; ის სვამდა სიცოცხლის ნამდვილ ელექსირს იმ ღია ფანჯრიდან.
მისი ფანტაზია დაუოკებლად მიქროდა იმ დღეებში, რომლებიც მის წინ იყო. გაზაფხულის დღეები, და ზაფხულის დღეები, და ყველანაირი დღეები, რომლებიც მისი საკუთარი იქნებოდა. მან სწრაფად ილოცა, რომ სიცოცხლე გრძელი ყოფილიყო. მხოლოდ გუშინ ფიქრობდა შეძრწუნებით, რომ სიცოცხლე შეიძლება გრძელი ყოფილიყო.
ბოლოს წამოდგა და გაუღო კარი დის დაჟინებულ თხოვნებს. მის თვალებში ცხელებიანი ტრიუმფი იყო, და ის უნებურად გამარჯვების ქალღმერთივით იჭერდა თავს. მან მოხვია ხელი დის წელს და ერთად ჩავიდნენ კიბეზე. რიჩარდსი ელოდებოდა მათ ქვემოთ.
ვიღაც აღებდა წინა კარს გასაღებით. ეს იყო ბრენტლი მალარდი, რომელიც შემოვიდა, ოდნავ მგზავრობისგან დაღლილი, მშვიდად მოჰქონდა თავისი ჩანთა და ქოლგა. ის შორს იყო უბედური შემთხვევის ადგილიდან და არც კი იცოდა, რომ რაიმე მომხდარიყო. ის გაოცებული იდგა ჯოზეფინის მჭრელი ყვირილით; რიჩარდსის სწრაფი მოძრაობით, რომ დაეფარა იგი ცოლის მზერისგან.
მაგრამ რიჩარდსი დაგვიანებული იყო.
როცა ექიმები მოვიდნენ, თქვეს, რომ ის გულის დაავადებით გარდაიცვალა – სიხარულით, რომელიც კლავს.